Ο Ευριπίδης (485 -406 π.Χ.), ως ο νεότερος από τους τρεις μεγάλους τραγικούς μας ποιητές ( Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης),ζει στην καρδιά του Πελοποννησιακού Πολέμου ( 431- 404 π.Χ.), σ’ έναν κόσμο και σε μια εποχή πολύ αναγνωρίσιμη, δυστυχώς, από τα μάτια της εποχής της δικής μας: Τυφλή επιδίωξη της επικράτησης του ισχυρού, βία χωρίς όρια, καταρράκωση των ηθικών αξιών. Από τα 81 έργα που του αποδίδονται σώζονται 19 και ανάμεσά τους οι «Τρωάδες» (= «Οι γυναίκες της Τροίας»), γραμμένο το 415, λίγο μετά την καταστροφή της Μήλου και την ανελέητη σφαγή των κατοίκων της από τους Αθηναίους και μέσα στη σικελική εκστρατεία, που τόσο αίμα κόστισε στην αθηναϊκό λαό. Σ’ αυτό ο ποιητής μεταφέρει τη δράση στο τέλος του Τρωικού πολέμου, με την Τροία ερειπωμένη, τον ανδρικό της πληθυσμό κατασφαγμένο και τις γυναίκες της έτοιμες να φορτωθούν σαν σκλάβες στα καράβια των νικητών. Ποια θα είναι η μοίρα αυτών των γυναικών; Ποια είναι η μοίρα του άμαχου, του πρόσφυγα, του αιχμαλώτου; Ποια είναι η μοίρα των παιδιών τους; Η γριά Εκάβη, η εκθρονισμένη βασίλισσα, και οι θυγατέρες της, όλος ο διωκόμενος λαός της, προς τα πού θα συρθούν από την Ιστορία, τώρα που ο τόπος τους καίγεται;
